«Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε»
Κλείσε τ’ αυτιά σου. Μη δίνεις σημασία σε λόγια και υποσχέσεις. Μην αφήνεσαι να ξεκουραστείς σε βαρύγδουπες κουβέντες. «Στηρίξου επάνω μου», «είμαι εδώ για σένα», «θα τα λύσουμε όλα μαζί». Όχι, μη γοητευτείς για να μην απογοητευτείς. Το ξέρω πως έχεις τόσο ανάγκη να το νιώσεις. Το ξέρω πως θα ήθελες κάποιος να σου πει «έλα, δεν πειράζει, ξεκουράσου, εγώ είμαι εδώ». Ξέρω τόσο καλά, τη βαθιά σου αναζήτηση για ασφάλεια, θαλπωρή και στήριξη. Όμως αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος στη μοναξιά. Όχι επειδή δε θέλει να σου προσφέρει βοήθεια αλλά γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό. «Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε» αλλά στο διάστημα ανάμεσα, αποφεύγουμε τη μοναχικότητα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Από μικρό παιδάκι σε μάθανε να στηρίζεσαι σε άλλους και να αποτελείς κομμάτι μιας ομάδας. Είσαι προορισμένος να προσδοκάς κι εκπαιδευμένος να ζεις για να χρωστάς στους άλλους. Περιμένεις να πάρεις αυτό που έχεις δώσει και κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, αποζητά