«Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε»

Κλείσε τ’ αυτιά σου. Μη δίνεις σημασία σε λόγια και υποσχέσεις. Μην αφήνεσαι να ξεκουραστείς σε βαρύγδουπες κουβέντες. «Στηρίξου επάνω μου», «είμαι εδώ για σένα», «θα τα λύσουμε όλα μαζί». Όχι, μη γοητευτείς για να μην απογοητευτείς.

Το ξέρω πως έχεις τόσο ανάγκη να το νιώσεις. Το ξέρω πως θα ήθελες κάποιος να σου πει «έλα, δεν πειράζει, ξεκουράσου, εγώ είμαι εδώ». Ξέρω τόσο καλά, τη βαθιά σου αναζήτηση για ασφάλεια, θαλπωρή και στήριξη. Όμως αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος στη μοναξιά. Όχι επειδή δε θέλει να σου προσφέρει βοήθεια αλλά γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό.

«Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε» αλλά  στο διάστημα ανάμεσα, αποφεύγουμε τη μοναχικότητα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Από μικρό παιδάκι σε μάθανε να στηρίζεσαι σε άλλους και να αποτελείς κομμάτι μιας ομάδας. Είσαι προορισμένος να προσδοκάς κι εκπαιδευμένος να ζεις για να χρωστάς στους άλλους. Περιμένεις να πάρεις αυτό που έχεις δώσει και κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, αποζητάς να βρεις όλα όσα έχεις χαμένα. Κανένας δεν έχει να σου δώσει αυτό που δεν μπορείς να δώσεις εσύ στον εαυτό σου.

Αν δε βασιστείς επάνω σου, θα είσαι μονίμως στα γόνατα παρακαλώντας για ένα χέρι να σε σηκώσει. Στην πραγματικότητα όμως, εσύ είσαι ο γιατρός του εαυτού σου. Ο ήρωας που τόσο διψασμένα περιμένεις να φανεί, κρύβεται μέσα σου.  Εσύ δε θα προδώσεις τον εαυτό σου, μπορείς να σε αγαπήσεις και να σε κάνεις ευτυχισμένο. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του.

Δεν μπορείς να δωρίζεις τη δυνατότητα της ευτυχίας σου στους ανθρώπους γύρω σου. Αν δε κάνεις εσύ τον εαυτό σου ευτυχισμένο, κανένας άλλος δεν μπορεί. Ίσως να θέλει αλλά δεν έχει τα εφόδια. Κάθε φορά που στηρίζεις σε άλλους την ευτυχία σου, τους δίνεις τη δύναμη να γίνουν και η δυστυχία σου. Γιατί, στο κάτω-κάτω αυτοί που σε πληγώνουν είναι αυτοί που σε έχουν κάνει να νιώσεις πολύ όμορφα συναισθήματα κάποια στιγμή. Δεν πονάς για κάποιον που αδιαφορείς. Πονάς γιατί χάνεις αυτό που σε έκανε ευτυχισμένο κάποτε. Πονάς γιατί φοβάσαι ότι δε θα το ξαναβρείς.

Για να μην πέσεις λοιπόν, φρόντισε να στηρίζεσαι στα φτερά σου και μόνο. Στο κάτω κάτω πού ξέρεις ότι ο άνθρωπος στον οποίο θέλεις να στηριχθείς είναι πιο δυνατός από εσένα; Ίσως να χρειάζεσαι την ψευδαίσθηση μιας αόρατης δύναμης και βοήθειας γύρω σου αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτό που θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση ή θα σε σηκώσει από τον πάτο είναι η δική σου εσωτερική δύναμη.

Οι άνθρωποί σου μπορεί να έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν, αλλά ίσως να μην ξέρουν το πώς. Βοηθάω πραγματικά κάποιον σημαίνει του δίνω χώρο να ανακαλύψει τις δυνατότητές του. Δεν παίρνω  αποφάσεις για τη ζωή του, δεν επιβάλλω τη γνώμη μου ούτε τον κουβαλάω στους ώμους μου. Γιατί με την υπέρπροστατευτικότητα  μόνο συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους δημιουργείς.

Πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από  το να μη βασίζεσαι στις κουβέντες των άλλων, είναι το να πιστεύεις πως ό,τι και να σου τύχει, εσύ θα μπορείς να το διαχειριστείς. Αυτή είναι η δύναμή σου. Η γνώση πως όλα θα πάνε στο τέλος καλά, στις καταιγίδες και στις δύσκολες μέρες.

Βασίσου στον εαυτό σου, στις δυνάμεις σου και όσες φορές και να πέσεις, άλλες τόσες θα σηκωθείς. Δε θα έχεις δικαιολογίες, δε θα σου φταίει οποιοσδήποτε άλλος. Η μόνη σου επιλογή είναι να πιστέψεις ότι μπορείς και να μπορέσεις. Άλλωστε: «αν νομίζεις ότι μπορείς να το κάνεις, θα το κάνεις. Αν νομίζεις ότι δεν μπορείς, δε θα το κάνεις».

Eπιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Σοφία Καλπαζίδου

Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου